Kategori: POLİTİKA

“Bu daha başlangıç” dediler. Ve bir haziran ayı, İstanbul’un ortasında bir parkın kalbinde toprakla buluşan ayak sesleri, bir ülkenin uyanışı oldu. 31 Mayıs 2013. Bir grup insan, İstanbul’un göbeğinde, Taksim Gezi Parkı’nda sadece birkaç ağacın kesilmesini engellemek için toplandı. Küçük bir çevre eylemi olarak başlayan bu direniş, polis şiddetiyle karşılaştığında bir kıvılcım oldu; kıvılcım, koca bir ülkeye yayılan yangına dönüştü. Gezi Direnişi; yalnızca ağaçları koruma eylemi değil, bastırılan seslerin, görünmez kılınan hayatların, yok sayılan kimliklerin, baskılanan özgürlüklerin haykırışıydı. 12 yıl önce bugün, bir ağacın gölgesinde toplananlar, başka bir hayatın mümkün…

“Ses ver sesimize, bir ufacık ses/ susarsan/ ya ölürsün ya ölümle birsin.” – Gülten AKIN Gittikçe çoğalmakta ve büyümekteyiz. Adım adım, dalga dalga büyüyoruz. Kapasite artırımına bazen öyle ihtiyacımız oluyor ki bunu artırmasak da artıramasak da o büyümenin önüne geçemiyoruz. Bu büyümeyi ekranlarda, gazete manşetlerinde görüyor, hatta canlı olarak gözlerimizin önünde tanık oluyoruz. Işıltılı mekânlar ağzına kadar dolu, AVM’ler, mağazalar da öyle, bazı ailelerde anne, baba ve üç çocuğun bile ayrı ayrı lüks otomobilleri var, yazlıkları var, kışlıkları var. Her yıl düzenli gittikleri en pahalısından şöyle şatafatlı tatilleri var. Kentlerde…

19 Mart 2025 sabahı, Türkiye, siyasi tarihler kitabına geçecek bir güne uyandı. İstanbul Büyükşehir Belediyesi Başkanı Ekrem İmamoğlu’nun gözaltına alınması, yalnızca bir kişinin özgürlüğünün gaspı değil, bir halkın geleceğine dair derin kaygılarla yoğrulmuş bir kırılma anıydı. Bu olay, uzun süredir yavaşça bastırılan demokratik seslerin bir patlamaya dönüşmesine neden oldu. Saraçhane’de toplanan kalabalık, bir isim etrafında birleşse de aslında çok daha fazlasını dile getiriyordu: İfade özgürlüğünü, hukukun üstünlüğünü, basın özgürlüğünü ve insan onurunu. Ekrem İmamoğlu’nun gözaltına alınmasına sebep olarak gösterilen gerekçeler, geniş kamuoyunun gözünde inandırıcılığını yitirmiş durumdadır. Zira Türkiye’de yargının, özellikle…

“Bütün haklı kavgalarında dünyanın/ dövüştüm, diyebildiğim zaman/ okudum bütün kitapları, bütün şiirleri yazdım/ be topladım bütün dillerin en güzel sözlerini, sıraladım tek bir sözlükte/ bütün mayınları, bütün dikenli telleri/ ayıkladım sınırlardan/ ve bir tek zorba çıkmadı önüme./ Bu dünyada acı çeken tek bir insan yoktur, diyebildiğim zaman/ işte o zaman ölebilirim./ Toprağımda bir çığlık olur da büyür yaşama sevincim.” – Ahmet ERHAN Ne iyi huylu bir tanrı ne altın tepside sunulacak bir gelecek ne de temel hak ve özgürlükler beklemekle ya da iyi dileklerle, dualarla gelir. Çok bekledik ve beklemekle…

Google’da bir şey ararken BBC News Türkçe sayfasında, 2003 yılında başlayan Irak işgaliyle ilgili, ‘Irak Savaşı 20 yıl önce nasıl başladı, ABD ve bazı müttefikleri ülkeyi neden işgal etti?’ başlıklı bir yazıya rastladım. İşgalin nasıl başladığı, nasıl olduğu, işgale hangi ülkelerin katıldığı vb. bilgilerin yer aldığı uzunca bir yazıydı. Yazının son bölümü şöyle başlıyordu: “20 Mart 2003 sabahı, ‘Irak’a Özgürlük Operasyonu’ adı altında, 295 bin ABD ve müttefik askeri Kuveyt sınırını geçerek Irak’a girdi ve işgal başladı.” Burada, işgalin üç sözcüklük “Irak’a Özgürlük Operasyonu” ismine ve o üç sözcüğün “özgürlük”…

Eski bir arkadaş, lafın çok uzadığı, lafın uzadıkça işin geciktiği zamanlarda, işin bir ucundan tutar, ağzının kenarıyla şöyle derdi: “Bir kelle aldım, sırf çene çıktı!” Anadolu’da, herhangi bir gereklilik olmadan, öyle laf olsun torba dolsun, vakit geçsin, dostlar alışverişte görsün kaygısıyla yapılan sohbete ne derler? Çene çalmak… Her mecliste, her ortamda çok konuşana ne derler? Çenesi düşük… Her mecliste, her ortamda çok konuşmakla beraber, kendini dinletmeyi bilene ne derler? Çenesi kuvvetli… Şu halde bizim eski arkadaşın, “Bir kelle aldım, sırf çene çıktı” demesi tevekkeli değil. Adam görmüş, anlamış, çözümlemiş, adını…